«Սա մեր տների, գյուղերի, քաղաքների, ընտանիքների ամենօրյա ցավն է։ Ասում են՝ ամենածանր կորուստը անորոշությունն է, երբ չգիտես՝ հարազատդ ողջ է, թե այլևս չկա»,- Բռնի անհետացումների զոհերի միջազգային օրվա կապակցությամբ անհետ կորածների հարազատների կողմից կազմակերպված միջոցառմանն ասաց վաստակավոր արտիստ Արտաշես Ալեքսանյանը՝ ներկաներին կոչ անելով այնպես ծափահարել, որ լսեն անհետ կորածները՝ մենք այստեղ պայքարում ենք իրենց համար։
Նա շարունակեց. «Անհետ կորած զինվորը, կամավորը իր հետ տարավ մի ընտանիքի սրտի կեսը։ Մայրերը, հայրերը, քույրերը, եղբայրները, կանայք, երեխաները, ապրում են անընդհատ սպասման ու ցավի մեջ։ Նրանց համար ամեն օրը մի նոր պատերազմ է՝ անորոշության, սպասման, նաև՝ հույսի։
Անհետ կորածները կիսատ թողած պատմություններ են։ Նրանք մեր երկրի պատմության կիսատ էջերից են, խլված մանկություն են, խոնարհված աչքեր են, խոնավացած աչքեր են, որոնք սովորել են գիշերներն արթուն սպասել։
Բայց այսօր այստեղ ենք ոչ միայն տխրելու և հիշելու, նաև՝ պահանջելու, որպեսզի նրանք երբեք չմոռացվեն, բարձայանելու, որպեսզի նրանց ճակատագրերը չմնան անհայտ, քանի որ յուրաքանչյուր ընտանիք ունի ճշմարտության ու վերջնական խաղաղության իրավունք։
Անհետ կորած յուրաքանչյուր զինվոր մեր պատմական հիշողության շունչն է, նրանք մեր ժողովրդի ճակատագրի թելերն են, յուրաքանչյուր անուն դաջված է մեր սրտերի վրա։ Նրանք ապրում են աղոթքներում, երգերում, մեր լռության մեջ և այդ լռությունն երբեմն ավելի բարձր է, քան հազարավոր խոսքեր»։
