Իսկուհի Սոսիկյանն արդեն 8 տարի է՝ աշխատում է Եռաբլուրում: Եռաբլուրի մոմավաճառն է: Մասնագիտությամբ երաժիշտ Իսկուհի տատն 8 տարիների ընթացքում շատ բան է տեսել: Ասում է՝ ցորենի արտի նման լցվեց Եռաբլուրը:
«Շատ ցավոտ է խոսելը: Ցանկացած բառ շատ աղքատիկ է՝ այս ամենը նկարագրելու համար: Եռաբլուրն ինձ համար ուխտատեղի է: Կյանքիս ամենակարևոր պահերին եկել եմ Եռաբլուր. շրջել տղաների մոտ: Եռաբլուրը միշտ ունեմ հոգուս խորքում՝ որպես սրբություն սրբոց», - պատմում է Իսկուհի տատը:
Իսկուհի տատն ասում է՝ զգացմունքները չեն սառում, ու նույնիսկ՝ շատ ավելի ակտիվ են գործում: Բայց մի բան կա, որ տարիների ընթացքում Եռաբլուրում չի փոխվել ու երբեք էլ չի փոխվի՝ թախիծը: 8 տարիների ընթացքում հազարավոր հուղարկավորություններ ու պատերազմից վերադարձած զինվորներ տեսած տիկին Իսկուհին ասում է՝ զինվորների աչքերից ամեն ինչ հասկանում է:
«Ես նայում եմ իրենց աչքերի մեջ ու տեսնում եմ տիեզերքը: Իրենց աչքերն ամեն ինչ ասում են: Նրանք այնքան բան են տեսել: Մահի միջով են անցել, դժոխքն են տեսել, մի ընկերոջ մահն են տեսել, մյուսի՝ անդամահատվելը: Իրենց երեսին ժպիտ չկա, բայց կա խոր իմաստություն», - ասում է տիկին Իսկուհին:
Եռաբլուրում լաց է ու ողբ: Տիկին Իսկուհին ասում է՝ այստեղ անդադար կարելի է տեսնել որդեկորույս մայրերի, որբացած փոքրիկների, այրիացած կանանց ու հարսնացուների, որոնք չհասցրին ամուսնանալ: Իսկուհի տատն ասում է՝ գալիս են, եկեղեցու պատերի տակ լաց լինում:
«Հերոսների ծնողներին շատ լավ գիտեմ, իսկ հերոսները երբեմն եկել են Եռաբլուր՝ իրենց զոհված ընկերոջն այցելության, ու հիմա, ցավոք, ուրիշներն են գալիս հենց այդ հերոսների շիրիմներին: Որդեկորույս ծնողները հերոսներ են: Նրանք կարողանում են իրենց վիշտը սրտում մխիթարել մեկ այլ ծնողի: Եռաբլուրը դարձել է մի մեծ ընտանիք. կորցրածների, զրկվածների ընտանիք», -ասում է տիկին Իսկուհին:
Իսկուհի տատը Եռաբլուրի մասին առանց հուզվելու ոչ մի բառ ասել չի կարողանում: Ամեն օր մի հերոսի են ճանապարհում դեպի հավերժություն: Իսկուհի տատն ասում է՝ հիմա պիտի լռենք ու գործենք. բոլորս բաց վերքեր ենք, պիտի միմյանց օգնենք ու բուժենք:
Մանրամասները՝ տեսանյութում:
