Տեր Տիրատուր քահանա Սարդարյանը դատապարտել է իշխանությունների հակաեկեղեցական արշավը․
«Ավելի քան մեկ շաբաթ է, ինչ Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին ենթարկվում է աննախադեպ հարձակումների։ Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հրապարակավ զրպարտում է Նորին Սրբություն Գարեգին Բ Կաթողիկոսին՝ սպառնալով ողջ եկեղեցուն։ Նա նաև մեր եկեղեցիներն է անվանում «չուլաններ» և հորդորում է «ազատագրել» Էջմիածինը։ Աննա Հակոբյանը ավելի է խորացնում վիրավորանքները՝ անվանելով հոգևորականներին «մանկապիղծներ» և «մաֆիայի անդամներ»։ Ինչպես ընդգծեց Գերագույն Հոգևոր Խորհուրդը 2025թ. հունիսի 2-ի հայտարարությամբ, սա ոչ միայն հարձակում է Եկեղեցու, այլև հայության հոգու և ինքնության դեմ՝ թե Հայաստանում, թե Սփյուռքում։
Ուղղափառ աստվածաբանությունը սովորեցնում է, որ մարդը՝ ստեղծված Աստծու պատկերով (Ծննդ. 1,27), ունի անհերքելի արժանապատվություն։ Կաթողիկոսին զրպարտելը և հոգևորականներին ընդհանրական ձևով վարկաբեկելը վիրավորում են այդ արժանապատվությունը և հակասում են պետության պարտականությանը՝ պաշտպանելու հանրային բարօրությունը, մարդու իրավունքները և մի շարք այլ հիմնարար օրենքներ ու կանոններ։ Եկեղեցին պետական վերահսկողության տակ դնելու փորձը հարված է հոգևոր ազատությանը, որ Քրիստոս մեզ շնորհեց (Գաղ. 5,1)։ Այս ամենը հիշեցնում է Քրիստոսի փորձությունը անապատում (Մատթ. 4,8–10), երբ նա մերժեց իշխանությունը՝ հանուն ճշմարտության։
Այո, Եկեղեցին բարեփոխումների կարիք ունի, սակայն նրա ինքնիշխանությունը սուրբ ժառանգություն է՝ դարերի ընթացքում պահված և այսօր նաև պաշտպանված միջազգային իրավունքով։ Կաթողիկոսի՝ պետական վերահսկողությամբ փոխարինելու նենգ սպառնալիքը վտանգում է Եկեղեցու սրբազան առաքելությունը՝ թե Հայաստանում և թե Սփյուռքում։ Ինչպես առաքյալները մեզ սովորեցրին՝ «Աստծուն պետք է ավելի ենթարկվենք, քան մարդկանց» (Գործք 5,29), ուստի նույնն է մեր կոչը նաև այսօր։
Այս ճգնաժամային պահին, երբ Արցախից բռնի տեղահանվել է ավելի քան 100 000 հայ, և Հայաստանը կանգնած է արտաքին ու ներքին սպառնալիքների առաջ, Եկեղեցին մնում է մեր ժողովրդի հույսի հենարանը։ Այն պարզապես շինություն չէ, այլ կենդանի հավատացյալների համայնք, որտեղ ամեն պատարագով վերապրում ենք Քրիստոսի հարությունը։ Եվ այդ սրբավայրը վարկաբեկելն ու պղծելը, նշանակում է ոտնահարել այն վայրերը, որտեղ հայ մարդը ապաստան է գտել դարեր շարունակ։
Որպես Գերմանիայում ծառայող հոգևորական՝ ես տեսնում եմ ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև մեր համայնքի ցավը։ Գերմանիայում ապրող մոտ 60,000 հավատացյալներ մեծ անհանգստությամբ են նայում դեպի Էջմիածնին՝ մեր հոգևոր մայրաքաղաքին։ Բայց Սփյուռքը միայն դիտորդ չէ, այլ նաև կոչված է՝ պահելու միասնականությունը համահայկական քրիստոնեության։ Մեր եկեղեցիները աղոթքի, կրթության ու համախմբման վայրեր են, որոնք կարող են բուժել նույնիսկ քաղաքական պառակտումները։
Մեր աստվածաբանությունը մեզ սովորեցնում է, որ Եկեղեցին մարգարեական ձայն ունի, որը կոչ է անում աշխարհին՝ վերադառնալ ճշմարիտ ուղուն։ Փաշինյանի նախաձեռնած քարոզարշավը, որ հասավ իր գագաթնակետին հունիսի 9-ին՝ «ազատագրել Էջմիածինը» կոչով, փորձ է այդ ձայնը լռեցնել, սպառնալիք՝ ոչնչացնել մեր սրբությունները։ Բայց, ինչպես ասում է Երեմիա մարգարեն (Երեմիա 7,3–7), ժամանակն է՝ դադարել չար ճանապարհից և վերադառնալ առ Աստված։ Կաթողիկոսի դեմ հարձակումը միայն մեկ մարդու դեմ չէ, դա հարձակում է Եկեղեցու՝ որպես կենդանի մարմնի, դեմ։ Պետական վերահսկողության սպառնալիքը մեզ հիշեցնում է պատմության բռնապետությունները, որոնք ձգտում էին լռեցնել հավատքը, բայց մենք գիտենք՝ Եկեղեցին միշտ ուժեղացել է հենց տառապանքի միջով։ Մեր պատմությունը՝ սկսած 301 թվականից, շարունակված 1915-ի նահատակներով և հասած մինչև 1991-ի վերածնունդը, վկայում է այդ մասին։
Մենք չենք կարող ատելությամբ պատասխանել, այլ պետք է առաջնորդվենք Քրիստոսի սիրո ոգով (Ղուկ. 23,34)։ Մեր պարտքն է՝ պաշտպանել ճշմարտությունը, պահպանել Եկեղեցու անկախությունը և հավատացյալներին միավորել։ Ինչպես շեշտել է Գերագույն Հոգևոր Խորհուրդը, Եկեղեցին մեր ազգային միասնականության սյունն է, և այն չի կարելի տապալել քաղաքական շահախնդրությամբ։
Հայկական Սփյուռքը՝ Գերմանիայից մինչև Ռուսաստան, Ամերիկայից մինչև Մերձավոր Արևելք, Սինգապուրից մինչև Ավստրալիա, կենդանի մարմնավորումն է համընդհանուր համահայկական Եկեղեցու։ Էջմիածնի դեմ հարձակումները վտանգում են մեր հոգևոր կապը Մայր Եկեղեցու հետ, բայց միաժամանակ մեզ կոչ են անում՝ գիտակցելու մեր նոր պատասխանատվությունը։ Որպես հոգևորական՝ իմ ծառայությունը տեսնում եմ այս երեք ուղղությամբ՝ աղոթքով զորացնել, կրթությամբ լուսավորել և խաղաղ կերպով գործել, որպեսզի մեր ժողովուրդն էլ իր հերթին գիտակցի իր քաղաքական պատասխանատվությունը և գործի։ Մենք պետք է տեղեկացնենք միջազգային հանրությանը՝ սկսած եկեղեցական միություններից մինչև մարդու իրավունքների պաշտպանությամբ զբաղվող կառույցներ, որպեսզի պաշտպանենք մեր անկախությունը, արժանապատվությունը և ժողովրդավարությունը Հայաստանում։
Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին կանգնած է դժվար փորձության առաջ, բայց Քրիստոսի Խաչն արդեն իսկ մեր հաղթանակն է։ Այս խավարի պահին հիշենք Պողոս Առաքյալի խոսքը՝ «Լցվեք Տիրոջով ու Նրա զօրութեամբ» (Եփես. 6,10)։ Աղոթենք Նորին Սրբություն Գարեգին Երկրորդի, մեր հոգևորականների, մեր ժողովրդի և Եկեղեցու միասնականության համար։ Խոսենք ճշմարտությունը՝ սիրով, ու պաշտպանենք Եկեղեցին՝ ոչ թե ատելությամբ, այլ Ավետարանի զորությամբ»։
